Ακαδημία Πλάτωνος/ Ιστορία: Ιεροσυλία στο λόφο Κολωνού (1895)

εφημερίδα "Το Άστυ", αρ. φύλ. 1677, 22.07.1895:2
πηγή: Αριστοτελειο Πανεπιστημιο Θεσσαλονικης - Ψηφιοθηκη Άρθρα Ελληνικών Εφημερίδων (1800-2000)

Ὁ Ταὶν νομίζω εἰς κἄποιαν περιγραφὴν ταξειδίου του ἐκφράζει τὸ δυσάρεστον ἐκεῖνο αἴσθημα λύπης καὶ φόβου, τὸ ὁποῖον μᾶς καταλαμβάνει κατὰ τοὺς περιπάτους εἰς χώραν βάρβαρον, ὅπου κάθε γωνία γῆς, κάθε λίθος ἀναμιμνήσκει μίαν ἀγριότητα παρελθοῦσαν τῶν ὁμοίων μας, μίαν ἀνθρωπίνην ὠμότητα.
Εἰς τὴν Ἑλλάδα δυστυχῶς πολλάκις δύναται νὰ προκληθῇ αὐτὸ τὸ αἴσθημα ὄχι ἐκ βαρβαρότητος παρελθούσης, ἀλλ’ ἐκ τῆς βαρβαρότητος τῶν συγχρόνων μας.
Ὅσοι μελετᾶτε τὴν κατάστασιν τοῦ πολιτισμοῦ μας, κάμετε σᾶς παρακαλῶ μίαν ἐκδρομὴν θλιβερὰν μέχρι Κολοκυνθοῦς καὶ ἀναβῆτε ἐκεῖ εἰς τὸν λόφον τοῦ Κολωνοῦ. Ἀρκεῖ νὰ ἔχετε μόριον μόνον συναισθήματος φιλοτιμίας, εὐγνωμοσύνης, σεβασμοῦ πρὸς τοὺς νεκροὺς διὰ νὰ φρίξετε.

Εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ ἱστορικοῦ λόφου κεῖνται δύο μνημεῖα πολύτιμα διὰ τὴν Ἑλλάδα, δύο μνημεῖα ἐγκλείοντα τὴν κόνιν ἀνδρῶν, πρὸς τοὺς ὁποίους εὐγνωμοσύνην καὶ σεβασμὸν ὀφείλει ἡ πατρίς μας, τὸν Μύλλερ καὶ τὸν Λενορμάν. Ἀμφότεροι ἀρχαιολόγοι καὶ ἱστορικοὶ τῆς Ἑλλάδος καὶ φιλέλληνες ἀκραιφνεῖς, ἀφιέρωσαν τὴν ζωήν των εἰς τὴν ἐξέτασιν τοῦ προσφιλοῦς ἀντικειμένου τῆς λατρείας των, τῆς Ἑλλάδος τοῦ παρελθόντος.
Καὶ ἀκριβῶς ἐν μέσῳ τῶν ἀγώνων των, ἐν μέσῳ τῶν ἐργασιῶν των πρὸς ἀναγέννησιν τῆς γῆς τῶν προγόνων μας ἀπέθανον· ὁ εἷς, ὁ Μύλλερ, προσβληθεὶς ὑπὸ πνευμονίας ἐνῷ ἐπανήρχετο ἐκ Δελφῶν· ὁ ἕτερος, ἂν δὲν σφάλλω, κατὰ τὰς ἐργασίας του εἰς Ἐλευσῖνα. Ἡ Ἑλλὰς τοῖς παρεχώρησε μίαν γωνίαν γῆς ἔνδοξον, ἐκεῖ ἐπὶ τοῦ Κολωνοῦ καὶ ἀνηγέρθησαν ὑπὸ τοῦ δήμου ὡς ἐλάχιστον δεῖγμα σεβασμοῦ πρὸς τοὺς ἐνδόξους φιλέλληνας δύο στῆλαι ἐπὶ τοῦ τάφου των.
Θὰ ἦτο, βεβαιωθῆτε, πολὺ προτιμότερον ἂν ἀστοργοτέρα καὶ ὀλιγώτερον εὐγνώμων ἡ Ἑλλὰς τοὺς ἄφηνε νὰ κοιμηθοῦν ἤρεμοι εἰς τὴν πατρίδα των, ὅπου ἡ ταφὴ δὲν θὰ ἐγίνετο ἐπὶ τοῦ ἱστορικοῦ Κολωνοῦ, ἀλλὰ τὸ χῶμα τὸ ταπεινὸν θὰ ἔμενεν ἀνύβριστον καὶ ἡ γαλήνη τοῦ τάφου των δὲν θὰ συνεταράσσετο ὑπὸ διαρκῶν βεβηλώσεων.
Εἶνε πολὺ δύσκολον νὰ φαντασθῆτε καὶ εἶνε πολὺ βρωμερὸν νὰ σᾶς περιγράψω ἐγὼ τί ὑποφέρουν ἐπὶ μακρὰ ἔτη οἱ δύο ἐκεῖνοι τάφοι. Εὐγλωττότερον πάσης περιγραφῆς θὰ σᾶς φωτίσῃ καὶ θὰ σᾶς κάμῃ νὰ φρικιάσετε ἐξ ἀηδίας καὶ αἴσχους ἕνας περίπατος μέχρι Κολωνοῦ.
Μία ὑδρία ἀναθηματικὴ ἐπὶ τοῦ τάφου τοῦ Λένορμαν ἐκλάπη· ἡ προτομή του ἐχρησίμευσεν ὡς σῆμα σκοποβολῆς καὶ ἐθραύσθη καὶ ἔμεινεν ὁ λαιμὸς μόνον παραμορφωμένος καὶ τὸ λοιπὸν τοῦ τάφου καλυπτόμενον ὑπὸ αἰσχροτήτων γραμμένων διὰ μολυβδίδος καὶ κοκκίνων βαρβάρων χρωματισμῶν. Ὁ ἄλλος τοῦ Μύλλερ τὰ αὐτὰ καὶ χειρότερα μάλιστα. Καὶ οἱ δύο μετεβλήθησαν εἰς κοπρῶνας, εἰς κοίτην ἀκαθαρσιῶν, εἰς μέρος βρωμερὸν καὶ νοσηρόν, τὸ ὁποῖον οὔτε νὰ πλησιάσῃ κανεὶς δὲν δύναται. Ὀπαὶ ὑπάρχουν ἐντὸς τῶν μνημείων ὅπου ὅλαι αἱ ἀκαθαρσίαι, ὅλα τῆς γειτονιᾶς τὰ περιττώματα ἐναποταμιεύονται.
Οἱ ξένοι, οἱ λατρεύοντες τὴν τιμὴν τῶν μεγάλων φιλελλήνων, εἰς τοὺς ὁποίους φαντάζονται ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀπέδωσε τάφον λαμπρὸν καὶ λατρείαν, ἐπισκέπτονται τοὺς τάφους καὶ φεύγουν ἀγανακτοῦντες καὶ ραινόμενοι μὲ φανικὸν ὀξύ.
Ἂν ὁ δῆμος δὲν ἐννοῇ νὰ συρθῇ ἀπὸ τὴν νωχέλειάν του καὶ νὰ ἐπιφέρῃ κἄποιαν θεραπείαν εἰς αὐτὸ τὸ αἶσχος· ἂν ἡ κυβέρνησις δὲν νομίζῃ αὑτὴν ἱκανὴν νὰ θέση
τέρμα εἰς τὴν βαρβαρότητα αὐτὴν καὶ τὴν ἱεροσυλίαν, τοὐλάχιστον ἂς μετακομίσουν τὰ λείψανα εἰς τὴν πατρίδα των, ἐκεῖ ἀληθῶς ὅπου μόνον «εἶνε γλυκὺς ὁ θάνατος», διότι ἤδη αἱ διαμαρτυρίαι τῶν ξένων, τῶν δύο μάλιστα διευθυντῶν τῶν ἀρχαιολογικῶν σχολῶν, ἐγείρονται ἔντονοι.
Ὁ κ. ἔφορος τῆς ἀρχαιολογίας, ὁ ἀντιπροσωπεύων τὴν ὑψηλοτέραν ἀρχὴν ἀπέναντι τῶν ξένων σχολῶν καὶ συνεννοούμενος ἀπ’ εὐθείας μὲ αὐτάς, ὑπεσχέθη ὅτι θὰ φροντίσῃ, ἀλλ’ ἂς σπεύσῃ. Εἶνε καιρός.
Ὁπωσδήποτε εἴτε ὁ ἔφορος τῶν ἀρχαιοτήτων, εἴτε ἡ κυβέρνησις καὶ ὁ δῆμος πρέπει νὰ λάβουν σύντονα μέτρα, διότι ἡ παράτασις τῆς τοιαύτης ἱεροσυλίας θὰ ἦτο ἀληθῶς ἀσυγχώρητος.
Πρό τινων ἡμερῶν μία γερμανικὴ ἐφημερὶς ἔγραφεν ὅτι ὁ τάφος τοῦ Χάϊνε ἐν Παρισίοις παραμελεῖται καὶ ἐγκαταλείπεται ὑπὸ τῶν Γάλλων καὶ ἀμέσως ὅλαι αἱ ἐφημερίδες τῆς γαλλικῆς πρωτευούσης καὶ ἡ κυβέρνησις ἐξανέστησαν καὶ διεμαρτυρήθησαν ἀποδείξασαι πόσων περιποιήσεων καὶ πόσης λατρείας τυγχάνει τὸ μνημεῖον τοῦ Γερμανοῦ ποιητοῦ.
Ἐδῶ δὲν ἔχομεν κανένα σεβασμόν, καμμίαν πατριωτικὴν φιλοτιμίαν, κανὲν αἴσθημα αἰδοῦς;
Ε.

Ακαδημία Πλάτωνος/ Ιστορία

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Ιεροσυλία στο λόφο Κολωνού (1895)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου