Μια φορά και σε κάποιον παλιό καιρό , η κυρία Νομική , από την παλιά , την πάνω γειτονιά μου , κάπου στην οδό Ισμήνης στα πόδια του Ιππείου Κολωνού, πήγαινε κάθε πρωί , οκτώ η ώρα ακριβώς , στο μπακάλικο του κυρ-Νικόλα , για να αγοράσει το κάτι τι της.
Από το μπακάλικο , μετά από καμιά ώρα και βάλε , ποτέ δεν έβγαινε μόνη. Μαζί της και αγκαζέ , η αγαπημένη της κουμπάρα , η Ζωγραφία. Κάθε πρωί , το ίδιο βιολί , όπως έλεγε και ο συμπαθέστατος παντοπώλης. Μπούρ- μπούρ- μπούρ και μπούρ-μπούρ , χωρίς όμως να τις έχει βαρεθεί. Του άρεσε , το περίμενε , αγωνιούσε να τις δει . Πρώτα την μία και μετά την άλλη. Και στο τέλος το στρίμωγμα στη πόρτα. Και αυτό το περίμενε το είχε προβλέψει όπως κάθε πρωί και για πολλά χρόνια.