Γράμμα Αγάπης στην μεγάλη και όμορφη γειτονιά μου: Κολωνός- Ακαδημία Πλάτωνα.

της Γεωργίας Ξάνθη

Μεγάλωσα σε αυτήν την γειτονιά . Ηλιόφωτη , φεγγαρόφωτη , αφού ήλιος και φεγγάρι , δεν την άφησαν ποτέ από τα μάτια τους , δεν θέλησαν ποτέ να χάσουν την εικόνα της στους αιώνες των αιώνων. Γειτονιά τεράστια, με όνομα επιβλητικό , στο μεγαλείο μιας ιστορικής διαδρομής που φανερώνει ότι η γειτονιά μας θα έχει μέλλον , η Ελλάδα μας θα έχει μέλλον.

Άργησα όμως πολύ , να την αγαπήσω. Η μάλλον να τη ξανά αγαπήσω. Ίσως επειδή έπαψα να την βλέπω και να την αισθάνομαι όπως την αισθανόμουν τότε. Με την παιδική αθωότητα που κουβαλάμε όλοι μας. Να την βλέπω και να την μυρίζω όπως τότε. Αυλές με γιασεμί, αγιόκλημα , γαζία , ασβεστωμένες αυλές και χρώματα καθαρά , χρώματα φυσικά ,χρώματα ζωής.


Σ' αυτή μεγάλωσα, σ' αυτή έμαθα να παίζω, να κάνω φίλους και να παλεύω για το δίκιο μου, για την ίδια τη ζωή! Σε αυτή την γειτονιά με τις τεράστιες αλάνες και περιβόλια , παιχνίδια από αγόρια και κορίτσια ομαδικά , γέλια και δάκρυα μαζί , και ας υπήρχαν ατυχήματα ,ζαβολιές και καυγάδες , καυγάδες ομηρικοί. Κρύο και βροχή σε παιχνίδια που δεν στοίχιζαν τίποτα , αλλά μας έμαθαν πολλά. Την φιλία , την συναναστροφή και τον τρόπο επιβίωσης για το μετά.

Οι δρόμοι της γειτονιάς μου οδηγούσαν σε μια πλατεία. Στην πανέμορφη πλατεία Μεταξά με το τεράστιο μαρμάρινο σιντριβάνι στην μέση . Την θυμάμαι πάντα γεμάτη μαμάδες και μπαμπάδες , καρότσια αλλά και νεαρούς ,όμορφους ,για το απαραίτητο χάζεμα και συζήτηση για τα πανέμορφα κορίτσια της γειτονιάς, πλανόδιοι φωτογράφοι για την ζωντανή ανάμνηση της στιγμής, παγωτατζήδες με στολή και το καροτσάκι με την φίρμα του παγωτού στο πλάι. Αλλά και το μαλλί της γριάς είχε την πελατεία του. Μπαλόνια πολύχρωμα και γλειφιτζούρια. Σκάμμα με άμμο για πύργους και σπιτάκια. Μαμάδες με κολατσιό αφού με το παιχνίδι άνοιγε η όρεξη ,γουργούριζε το στομάχι , που προαισθανόταν ότι μέσα στην τσάντα της μάνας υπήρχε ένα

νοστιμότατο σάντουιτς που θα στο έδινε έστω και αν τα χέρια σου ήταν μέσα στη βρώμα από το παιχνίδι στο χώμα, το ποτισμένο. Ήταν φυσικά τα αντισώματα , αφού η αλλεργία, ήταν λέξη άγνωστη.

Δίπλα , η πανέμορφη παιδική χαρά του Δήμου. Ο Παράδεισος . Κούνιες για νήπια ,μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, μύλος για γύρους γρήγορους και αργούς, σκάμμα και μονόζυγα για τους πιο αθλητικούς και γήπεδα. Για βόλεϊ και μπάσκετ. Ονομαστές ομάδες , ονόματα που έχουν μείνει στην ιστορία. Και το πιο ωραίο ,πρωτοποριακό για την Αθήνα , φυσικά μόνο στην γειτονιά μας. Η Πισίνα , για κολύμπι και παιχνίδια για τις καλοκαιρινές ζεστές ημέρες.

Και στο πανέμορφο κτήριο ,πριν τα μετατρέψουν σε γραφεία των δημοτικών υπηρεσιών , αίθουσες προσφοράς για τους μικρούς δημότες. Παιδικό Θέατρο , Κουκλοθέατρο, κινηματογράφος κάθε βδομάδα , βιβλιοθήκη , και μαθήματα για μικρές του μέλλοντος νοικοκυρές.

Σε ποια γειτονιά , τόσα πολλά , για την χαρά? Σήμερα η γειτονιά μου μπορεί να μην είναι όπως ήταν πριν , αλλά ας μην αφήσουμε να φύγουν οι νύκτες εκείνες οι μαγικές , με ιστορίες ,τραγούδια αστεία από ένα κόσμο που δεν πρέπει να μένει κλεισμένος στα σπίτια του όπως κάνει η χελώνα για το καβούκι της.

Πολυαγαπημένη μου γειτονιά , να ξέρεις ότι είναι πολλοί αυτοί που θλίβονται , πονάνε για το χάλι που σου επέβαλαν , χωρίς αιδώ και τύψεις. Που σε συρρίκνωσαν και σε μαράζωσαν γυρνώντας σου την πλάτη.

Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον , εμείς τώρα , που μας ενώνουν τα τόσα πολλά της ζωής κοινά , οι ίδιοι καημοί , και ο κοινός αγώνας για μια καλύτερη ζωή.

Γεωργία Ξάνθη.