Ο αποχαιρετισμός του δασκάλου

Στην Κρατύλου -Μοναστηρίου ήταν το παλιό 60ο Δημοτικό της Ακαδημίας Πλάτωνος

της Γεωργίας Ξάνθη

Το  κάλεσμα είχε γίνει από καιρό. Και όλοι περίμεναν την ημέρα. Η οποία και έφτασε προς μεγάλη χαρά των μαθητών του 60ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, Γ΄ Περιφερείας Αθηνών, στην οδό Κρατύλου στην Ακαδημία Πλάτωνα. Ναι , στην τωρινή μικρή τρίγωνη πλατεία , Κρατύλου και Μοναστηρίου, μην απορείτε, βρισκόταν το Δημοτικό Σχολείο της γειτονιά μας.

Ήταν ημέρα χαράς , ημέρα γιορτής για όλους τους μικρούς μαθητές. Και φυσικά για τους γονείς, οι οποίοι θα καμάρωναν ακούγοντας την απαγγελία των ποιημάτων που οι καλοί δάσκαλοι με μεγάλη προσοχή είχαν επιλέξει για την σημαντική ημέρα.

Ο Διευθυντής – δάσκαλος Παπαμιχαήλ, τον ζεστό Ιούνιο του 1962 , θα αποχαιρετούσε τα αγαπημένα του  παιδιά του, την τάξη του , τους αποφοίτους  τώρα πια του σχολείου του . Παιδιά που με μεγάλη αγάπη τα δίδαξε και τους έμαθε να κάνουν όνειρα  για  τον  άνθρωπο και την ανθρωπιά.  Τους ανέβασε στην έδρα  και με αγάπη  στάθηκε δίπλα τους . Για να τους δείξει πόσο   τιμά  την συντροφιά των έξι χρόνων. Και  κοιτώντας  τους γονείς κατάματα, άρχισε τον λόγο του.

Έναν λόγο αγάπης για αυτά τα παιδιά που είχαν την τύχη να γεννηθούν σε έναν τόπο ιστορικό. Έναν λόγο αγάπης για αυτά τα παιδιά που έτυχε να γεννηθούν όχι μέσα σε πλούτη , αλλά σε μία γειτονιά που το μεροκάματο έβγαινε με κόπο και αξιοπρέπεια από γονείς που η  προσφορά των ελάχιστων ήταν και ο κανόνας. Από γονείς που προσέφεραν στο μικρό και παλιό κτήριο του Δημοτικού όσα μέσα από την καρδιά τους μπορούσαν.

 Και η γεμάτη από γονείς ,  παλιά αίθουσα  του σχολείου , είδε το δάκρυ του δασκάλου,  σαν μια μεγάλη αγκαλιά που στήριξε τις ψυχές  των αγαπημένων τους παιδιών , στα πρώτα χρόνια  της ευαίσθητης  ζωής τους.