Στην κορυφή του Ιππείου Κολωνού

της Γεωργίας Ξάνθη

Και πήραν τον Σοφοκλή ανά χείρας και ανηφόρισαν αργά το αρχαίο μονοπάτι . Κάθισαν στην κορφή του λόφου και ευλαβικά διάβαζαν τους στίχους του ποιητή ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της γενέτειρας του, όταν έφερε εκεί τον Οιδίποδα , στο θαυμαστό εκείνο δράμα όπου τερματίζονται του τυφλού Βασιλέως οι ταλαιπωρίες. Είναι ο τόπος ο ιερός , ο βρύων δάφνης και ελαίας και αμπέλου, πυκνότεροι, με την μελωδία των αηδονιών που απολάμβαναν και εκείνα την φθινοπωρινή δροσούλα το απαλό βοριαδάκι και την γαλήνη του ιερό τόπου. Χώρος αγαπητός στις Μούσες και στην θεά Αφροδίτη. Η κορφή του λόφου βραχώδης και φαλακρή, με τα δύο μνημεία , του Λενορμάν και του Μύλλερ. Και από την βάση των μνημείων μέχρι της κορυφής ονόματα γραμμένα ,ονόματα ξυσμένα , ονόματα χαραγμένα ,ονόματα επισκεπτών και με την συνοδεία της χρονολογίας θέλοντας να απαθανατίσουν την μνήμη πάνω στα μάρμαρα.

Προς την άλλη κατεύθυνση, και μπροστά , αγναντεύοντας τον ορίζοντα , η Ακρόπολη, να απλώσεις το χέρι σου να την αγγίξεις, πανέμορφη όπως πάντα, σύμβολο κι έμβλημα της πόλης , της πρωτεύουσας .

Μνήμες της παλιάς Αθήνας , με την χωμάτινη οδό Ιωαννίνων ,πριν κρυφτεί από την καταπράσινη ζούγκλα .Τα πρώτα Αθηναϊκά σπίτια του λόφου ,στην οδό Καπανέως και μια λευκή κουκίδα ,αριστερά , το εκκλησάκι της Αγίας Ελεούσας .

Στην παλιά φωτογραφία , η ημερομηνία ,γραμμένη με μαύρο μολύβι μισοσβησμένη , κατοχύρωνε την παρουσία . Σάββατο 2 Οκτωβρίου 1922. Ούτε στα όνειρά τους , οι δύο φίλοι , αυτοί που παρακαλούσαν για ένα θαύμα , ένα αδιαπέραστο εμπόδιο , για να μην γίνουν οικόπεδο και τα μνημεία των Λενορμάν και Μύλλερ , εμπόδιο αδιαπέραστο και βαρυστομαχιά σε όσους κατάτρωγαν σαν «τούρτα » τον ιερό λόφο , σε αυτήν τη συνηθισμένη τους πέτρινη θέση του φαγωμένου βράχου , πολλές δεκαετίες μετά , σε μια άλλη ,αλλά τσιμεντένια Αθήνα , το μικρό θεατράκι του Ιππείου Κολωνού , στην καταπράσινη όαση του τοπίου , θα προσέφερε ευτυχία και θεατρική γνώση στους Αθηναίους κατοίκους.