της Γεωργίας Π. Ξάνθη
Ο Καραγκιόζης , η πιο σημαντική και η πιο ολοκληρωμένη δημιουργία μέσα στα πλαίσια του λαϊκού θεάτρου από τα χρόνια του ‘Οθωνα , που στα χέρια ενός προικισμένου καραγκιοζοπαίκτη στέκεται ισάξια με την όποια εκδήλωση της λαϊκής μας τέχνης. Γλυκιά Νοσταλγία για αυτήν την φιγούρα που ήταν η ψυχαγωγία των παιδιών από την Απελευθέρωση κι έπειτα, ως τη δεκαετία του ΄50. Ο Καραγκιόζης είχε την επίσημη του έδρα στην Δεξαμενή στο Κολωνάκι, και υποκαταστήματα σε κάθε συνοικία .Οι καραγκιοζοπαίκτες αυτοί οι αυθόρμητοι δημιουργοί της ευθυμίας με δάσκαλο τον δαιμόνιο καραγκιοζοπαίχτη , τον Μόλλα , και μαθητές του τον Ξάνθο, και τον Μανωλόπουλο ,Τον Χαρίδημο, τον Σπαθάρη, δημιούργησαν σχολές και έστησαν λαϊκά θέατρα σε αστικά κέντρα και στην επαρχία. Και επειδή το ¨ Γέλιο και το κλάμα κάνει καλό στην υγεία “ προκαλούσαν άφθονο γέλιο σε μικρούς και μεγάλους. Ο Ξάνθος είχε το θέατρο του τέρμα στην οδό Ιπποκράτους, και ο Μανωλόπουλος στην γειτονιά μας , στα σίδερα ,στη Κωνσταντινουπόλεως στην ΒΙΟ , γωνία Κίμωνος και Πιερίας ,σε μια μάντρα με χάρτινα τελάρα με μπλε και κόκκινα κεφαλαία γράμματα που ειδοποιούσαν το κοινό : ΑΠΟΨΕ Ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ ΓΑΜΠΡΟΣ- ΓΕΛΙΑ ΑΚΡΑΤΗΤΑ. ΣΠΕΥΣΑΤΕ- ΣΠΕΥΣΑΣΤΕ . Τα μαντράκια , ο φυσικός χώρος για παραστάσεις Καραγκιόζη χάθηκαν, το ίδιο εξαφανίστηκαν και οι τελευταίοι ελεύθεροι χώροι. Την θέση τους κατέλαβε το τσιμέντο και η άσφαλτος. Μεγάλες οι δόξες στις δεκαετίες '10, '20 και '30,αλλά μετά τον πόλεμο πέφτει όταν εμφανίζεται ο κινητός και σταθερός κινηματογράφος.
Το τραγούδι Τότε ήταν κάτι νύκτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά, νύκτες που περνούν, που δεν ξαναρθούν ,μ’ αγιόκλημα και γιασεμιά αναφέρεται στις γλυκές μνήμες ,από εποχές δύσκολες αλλά ανθρώπινες με ανοικτά παραθυρόφυλλα και ανοικτές πόρτες . Τα χειμερινά σινεμά είχαν ήδη κρεμάσει την ταμπέλα ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ .
Όμως στον θερινό ΚΟΛΩΝΟ ,διαφημιζόταν στα θεάματα των εφημερίδων , της 19ης Ιουνίου 1948 , η προβολή της ταινίας Ρομπέν των Δασών. Σάμαλι ,λουκούμια, χωνάκια με στραγάλια, πασατέμπο και η απόλαυση της ταινίας δίπλα στο γιασεμί και το αγιόκλημα που σκεπάζει τον τοίχο, χαρίζοντας την μυρωδιά του. Η Εθνική Τράπεζα σήμερα ,στέκεται στην θέση του. Παρακάτω το ΑΚΡΟΝ, θερινός και αυτός, με πάνινες πολυθρόνες και χαλίκι και αγιόκλημα. Να μπαίνει το χαλίκι στα πέδιλα και η μυρωδιά απ’ το αγιόκλημα στην ψυχή. Ταινίες εποχής με ηθοποιούς που θα μείνουν στη μνήμη μας και ατάκες που και σήμερα προκαλούν πολύ γέλιο. Στην 10ετία του 80 έγινε αναψυκτήριο και ήρθε το τέλος με την κατεδάφιση του .Στην θέση του σήμερα τα MAC DONALDS μας προσφέρουν τα γνωστά υγιεινά που όλοι γνωρίζουμε. Το ΑΘΗΝΑΙ ,θερινός και αυτός στέκεται σήμερα κλειστός και τίποτα δεν θυμίζει την δόξα του παλιού καλού καιρού του.
Τα χειμερινά σινεμά της περιοχής αρκετά. Σε αριθμό, όσα είναι και τα σουπερ μάρκετ σήμερα. Οι κινηματογράφοι ΑΣΤΟΡΙΑ, και εν συνεχεία η ΑΡΜΟΝΙΑ , πρώτης προβολής με δύο έργα έκαστος την εβδομάδα . Καταπληκτικές ταινίες Μιούζικαλ , ταινίες βραβευμένες με ‘Οσκαρ και ο κόσμος της γειτονιάς δεν τις έχανε με τίποτα. Δεν ξέφυγαν όμως ούτε και αυτοί από την τύχη την γνωστή που ακολουθεί τους κινηματογράφους που κλείνουν. Το σούπερ μάρκετ ΑΒ πήρε την θέση τους για να μας προσφέρει προϊόντα και μείς να τα καταναλώνουμε.
Το ΛΕΝΟΡΜΑΝ, η ΑΡΙΑΝΝΑ στην Κολοκυνθού, ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ,στην Ναυπλίου, αγαπημένα , και αυτά προσέφεραν στους ανυπόμονους θεατές αριστουργήματα της 7ης τέχνης. Σήμερα στο ΛΕΝΟΡΜΑΝ βρίσκεται η δημοτική αστυνομία ,σ το ΑΡΙΑΝΝΑ μια εισαγωγική εταιρεία και ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ,ερμητικά κλειστός.
Όλα διαφορετικά. Η νέα γενιά θέλει δικούς της κινηματογράφους. Κινηματογράφους σε εμπορικά κέντρα δίχως προσωπικότητα αφού ακόμα και οι αίθουσες είναι αριθμημένες. Όμως η νέα γενιά έχει τον τελικό λόγο ,και όταν περάσει και αυτή θα περιμένει την «συνέχεια επί της οθόνης». Ποια οθόνη? Κανείς δεν ξέρει.
Πρέπει να μαθαίνει κανείς τέτοια πράγµατα για να αισθάνεται τυχερός και, ίσως, λιγότερο μίζερος. Γιατί είµαστε στ’ αλήθεια τυχεροί που ζούµε σε μια συνοικία που δεν έχει χαθεί ολότελα αυτή η άνεση και η ομορφιά παρότι έχει τραυματισθεί από το βαθύ γκρίζο της πολυκατοικίας .Και αν σε αυτή την γειτονιά , όπου µαζευτήκαµε πολλοί, περισσότεροι απ’ όσους αντέχει, στο παλιό τότε , από τον αριθμό και μόνο των κινηματογράφων , μπορούμε να φαντασθούμε ότι, τότε κανείς δεν ήταν κλεισμένος , σε αυτή την εκ φύσεως και εξ ανθρώπων ανοιχτή γειτονιά. Τα σουπερ μάρκετ όμως εξακολουθούν να με πληγώνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή