Του Θανάση Σκρουμπέλου
To 1957 ο ομοφυλόφιλος άνδρας ήταν ο αποδιοπομπαίος τράγος, το ξόρκι, ο σάκος του μποξ όπου ο καθένας[φουκαράς και εξουσία], έβγαζε επάνω του τη σερνικίλα και την καταπιεσμένη εξουσιομανία του και εκ του ασφαλούς κουτσαβακισμό του.
Αύγουστος του 1957, στην οδό Μοναστηρίου περίπου εκεί που συναντιέται με την Αλεξανδρείας, βρέθηκε νεκρός, από μανιασμένες μαχαιριές, ο Δημήτρης Πεπές , σιδηροδρομικός. Ο φόνος έμοιαζε φόνος πάθους, συντάραξε όχι μόνο την γειτονιά μας και το πανελλήνιο μια και οι φρικιαστικές λεπτομέρειες του εγκλήματος όπως είχαν καταγραφεί από τις αρχές “διέρρευσαν” στον ημερήσιο τύπο.
Πρωτοσέλιδα, μυθιστορηματικές περιγραφές περί του εγκλήματος, διεγερτικές [των φοβικών ενστίκτων] λεπτομέρειες , σα να βλέπεις σημερινή αηδιαστική και χυδαία τηλεόραση που μεγεθύνει την τρίχα και την κάνει τριχιά και την τραγική είδηση την κάνει σίριαλ για τους καθηλωμένους στον καναπέ καταναλωτές ποπ κόρν εικόνων.
Σε κάθε έγκλημα υπάρχει κίνητρο και αίτιο. Εδώ για κλοπή δεν έμοιαζε κι ήταν μια σπαζοκεφαλιά ο φόνος γιατί ούτε εξωσυζυγική σχέση, με άλλη γυναίκα ανιχνεύθηκε. Το θύμα ,σοβαρός νοικοκύρης, υπάλληλος, νυμφευμένος με ένα παιδί, η γυναίκα και το παιδί λείπαν διακοπές στο χωριό και από το σπίτι δεν έλειπαν χρήματα και ούτε από την ανάκριση είχε φανεί κάποιο μεγάλο ποσό [τον μισθό του δεν τον είχε πάρει ακόμη.